بایگانی دسته بندی: روزمره

اين هفته خوشبختانه يك روز تعطيل تو وسط هفته داريم شايد بتونم كمي به درسهام برسم. اصلا طبق برنامه پيش نرفتم.
بيشتر به خاطر اينه كه اين روزا زود خسته ميشم. بايد خودم رو تقويت كنم. از انرژي كم ميارم. زود خوابم ميگيره، كم اشتها هستم و … شايد هم كمي به استراحت نياز دارم
اين هفته از بد شانسي مصادف شده با امتحان نهايي دوره مديريت استراتژيك كه بايد براي يكي از شركتهاي ايراني از روي سايتش اطلاعاتي بدست بياريم و براش استراتژي تعريف كنيم. استاد اونقدر خيالش راحته كه گفته هر چقدر دلتون ميخواد به كتابها نگاه كنيد!! خب معلومه كه توش چيزي براي رو نويسي پيدا نميشه
فكر كنم همه وقتهاي مطالعه اين هفته رو بايد به اين كار اختصاص بدم
اگر اين دوره آموزشي تو اين هفته تموم بشه كمي خيالم راحت تر ميشه و وقتم آزادتر. ولي از اون طرف حسابي از درسها عقب افتادم.
يكي از همكلاسي ها امروز وقتي ازم از درسم پرسيد و گفتم نميخونم ياد بعضي از شاگرد زرنگهاي دوران دبيرستان افتادم كه دائم سرشون تو درس و كتاب بود و به ما ميگفتند كه نميخونيم كه وقتي بيست گرفتند ما خيال كنيم اينا ذاتا با هوشند! در حالي كه من واقعا نميخونم و اگر بخونم دليل نداره بگم نميخونم. بلكه به نظر من توي اون شرايط (يعني اگر درس خوندم) بايد اتفاقا به جاي پنهان كردن، بيشتر درس خوندنم رو مطرح كنم تا انگيزه اي بشه براي بقيه تا اونها هم بخونن و با هم پيش بريم. هيچ وقت دلم نميخواد پيشتاز و يكه تاز باشم. بلكه بيشتر دلم ميخواد توي گروهي قرار بگيرم كه همه دارن به هم كمك ميكنن كه با هم ديگه جلو بريم.
اونايي كه دوچرخه سواري كردند خوب ميدونن كه وقتي پشت نفر اول ركاب ميزني كمتر خسته ميشي. درسته كه فشار هوا هم تاثير داره ولي بيشتر اثر رواني مثبت تعقيب نفر اول موثره. فرد پيشتاز دائم تحت فشار رواني هستش ولي نفر دوم اگر خواست به راحتي ميتونه ازش سبقت بگيره. تو تجارت هم همينطوره. هميشه انگيزه نفر دوم خيلي بيشتر از انگيزه نفر اوله. براي همين توصيه ميكنم هدفتون اول شدن باشه ولي هيچ وقت تا قبل از خط پايان نفر اول نباشين. بهترين وضعيت نفر دوم بودن هستش.
به هر حال به قول اون همشهري من كه از آبشار نياگرا پريده بود پايين انگيزه منگيزه فعلا برام مهم نيست چون مشكلي از اين لحاظ ندارم. فقط كمي بايد حواسم به اداره كردن انرژي ام باشه كه جاهاي بيخود مصرفش نكنم

امروز چون درس اصول حسابداری دانشگاه رو برابر سازی کردم و حذف شد برای همین زود از کلاس خارج شدم. قبل از ترک کلاس برای اینکه بتونم فیلم آغاز فعالیت مک دونالد در مسکو را که استادمون تو کلاس پخش کرده بود رو تو فلش مموری کپی کنم (که آخرش هم به خاطر چند بایت ناقابل جا نشد) تا دقایق آخر قبل از ورود استاد تو کلاس موندم
راستش یه جورایی برام سخت بود که کلاس و بچه ها رو ترک کنم. وقتی سوار ماشین شدم و از دانشکده اومدم بیرون دلم گرفت. میخواستم برگردم. بچه های خیلی خوبی داریم. محیطمون صمیمی و دوستانه است. دلم نمی اومد ترکشون کنم. از دانشکده خوشم میاد. اساتید با سواد، محیط تخصصی مدیریت، دانشکده خوب، بچه های با تجربه و با سواد. کلا این دانشکده من رو از دغدغه های کاری دور میکنه. روحم زنده میشه وقتی اونجا میرم. یک استراحت فکری برام ایجاد میکنه و کلی انرژی میگیرم. با اینکه دروس خسته ام میکنن ولی شادی و لذت حضور در اون جمع و اون محیط و مباحث مطرح شده توسط اساتید روح تازه ای به من میده. گرچه نیمکتها هم شیطنتهای خودشون رو در آدم ایجاد میکنند و نمیشه هم کاریش کرد! کاش میتونستم ساعات بیشتری رو در دانشکده بگذرونم.ولی رفت تا دو هفته بعد!!

بعد از طی کردن ترافیک سنگین مدرس رسیدم دفتر و کارهای عقب مونده رو بررسی کردم. خوشبختانه همکارای خوبم به خوبی از پس کارهای اجرایی محوله بر میان و بار من سبک تر شده و خیالم راحت تر. میدونم که تو کارشون دقت و دلسوزی لازم رو دارند.

عصر تونستم شق القمر کنم و برنامه درسی ام رو بالاخره تنظیم کنم. برای من که از 8 تا 8 تو دفتر کارم هستم برنامه درسی منظم داشتن کمی سخت بود. به هر حال شبها از 11 تا 1 بامداد رو اختصاص دادم به مطالعه درسها. تو اون ساعتها ذهنم برای یاد گیری هنوز جواب میده! جمعه ها هم تمرین شنا رو دنبال خواهم کرد (دیگه فکر کنم وبا منتفی شده باشه) این وسط باید بررسی ایمیلها و کارهای وبلاگم و مطالعات وبلاگها و سایتهای دوستانم رو بگذارم برای ساعتهای مرده تو محل کارم. مثلا ساعتهای بعد از ناهار (البته منظورم بعد از ماه رمضان است. تصور دیگری نکنید خدای نکرده!!) یا ساعت 3 بعد از ظهر تا 4 که ترافیک تلفن و کارهام کمتره و تو اون ساعتها زیاد نمیتونم به کارهای فکری برسم.
حالا از امشب شروع میکنم و تا شروع دوباره کلاسها ادامه میدم و اگر همه چیز خوب پیش بره که تغییرش نمیدم.

میمونه وقتی که صرف مطالعات کتابهای غیر درسی میکردم. کلا روزهای جمعه و برخی از ساعتهای روزهای عادی که تو خونه هستم رو اگر حتی نیم ساعت پیش بیاد به این کار اختصاص خواهم داد.
فعلا که کتاب ناجی نیسان رو تموم نکردم.
اگر این کتاب رو تموم کنم و تازه اگر کتاب مدیریت والت دیسنی مرا به سمت خودش نکشد، کتاب اقتصاد سیاسی جمهوری اسلامی را شروع خواهم کرد.
در قسمت پشت جلد این کتاب نوشته شده است که:

این کتاب، داستان چگونگی تکنوکرات شدن افرادی است که بدون کوچکترین تجربه اجرایی و مدیریتی، اداره امور کشور را پس از یک انقلاب پر تلاطم در دست گرفتند. افرادی که به گفته محمد علی نجفی، یکی از وزرای حاضر در چندین وزارت خانه، در ابتدای انقلاب حتی نام “کارتابل و پاراف کردن” را هنوز نشنیده بودند و نمیدانستند چه باید بکنند. تصمیم گیران سیاسی – اقتصادی ای که هرگونه برنامه ریزی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را دخالت در کار خداوند و در نتیجه خلاف شرع مقدس اسلام میدانستند و نیروهایی که به طور فطری اقتصاد غرب و شرق را قبول نداشتند و میخواستند اقتصاد اسلامی را جایگزین آن کنند. اقتصادی که مبنا و اصول آن هنوز برایشان ناشناخته بود و جز در یکی دو کتاب آن هم به صورت کلی، چیز دیگری درباره آن نمیدانستند…

به نظر باید جالب باشه یادمه تو یکی از روزنامه ها فرمایشی از مولا علی (ع) نقل کرده بود “که هر کسی که مسئولیتی به او سپرده شود و فرد داناتر از خود را بشناسد ولی باز هم آن مسئولیت را قبول کند مسلمان نیست”

در هر صورت. کاری که از دست من بر میاد در حیطه مدیریت خودم است و نه بیشتر. برای حضور در بازار یکی از شهرها اقداماتی رو شروع کردیم. یکی از شهرهای مهمی که حضور ما در آنجا کمرنگ بوده ولی سابقه اش رو داریم. باید مونیتورینگ بازار در اون شهر به خوبی انجام بدم و خوب همه چیز رو ردیابی کنم تا به نتیجه حاصل برسیم.
اون شهری که گفته بودم برنامه پاک سازی بازار از رقیب رو توش میخوام اجرا کنم هم برنامه اش از ماه آینده به طور جدی تر شروع میشه. مشابه همون برنامه رو با تغییرات اساسی در برنامه توی یک شهر مهم دیگه که سهم خیلی خوبی از بازارش دست ما هست رو هم پیاده میکنیم..
اگر از این سه شهر نتایج خوبی رو بگیرم و فکر میکنم در کمتر از یک سال باز خورد اولیه رو بگیریم، اونوقت شاید بتونم وارد مرحله بعدی طرحی که تو ذهنم دارم و اسمش رو گذاشتم لکه جوهر بشم. فعلا چیزی نپرسید. تا به بار نشینه چیزی نباید بگم.
ولی حتما از جزئیات و مشکلاتش اگر عمری باقی باشه خواهم نوشت

امیدوارم ظرف مدت سه ماه آینده با توجه به بدهی ها و مطالبات سوخت شده ای که داشتیم بتونم شرکت رو به یک نقطه تعادلی برسونم. اونوقت خیالم برای ادامه مسیر راحت تر میشه.
به نظر من استرس و درگیر شدن بیش از حد در کارهای اجرایی بزرگترین آفت فکری یک مدیر هستند که خوشبختانه تو این یکی دو ماه اخیر تمرکز فکری من بحرانش رو پشت سر گذاشته و دوباره دارم به نقطه ایده آل خودم میرسم

در هر صورت از اینکه اخیرا پستهایم کمی تبدیل به خاطرات روزانه شده اند و دیر به دیر آپ میشوند از خوانندگان وبلاگم عذر میخواهم. به زودی که فکرم ازاد تر شد تحلیلهایم را آغاز خواهم کرد.

امروز بالاخره موفق شدم و دوست و همکلاسی عزیزم جناب براتی برامون شیرینی تولد دخترش رو آورد تو کلاس و کام همکلاسی ها رو شیرین کرد. انشاا.. که کام خودش و خانواده محترمش همیشه شیرین باشه و به تمام آرزوهایش در مورد فرزندانش برسد.

بعد از تعطیل شدن کلاسها سری به کتابخانه سازمان مدیریت صنعتی زدم. کتابخانه پر باری است. تصمیم گرفتم بعد از این ساعتی رو بیشتر در دانشکده بمونم تا بتونم از این کتابخانه بیشتر استفاده کنم.
چون ساعتی رو که در ترافیک مسیر دانشکده تا دفترمون طی میکنم انرژی زیادی رو تلف میکنه برای همین تصمیم گرفتم تا از اون محیط استفاده کنم و بعد از مرور سطحی درسها برم دفتر و خیالم راحت تر باشه

در مورد اولین کتابم مطالب اولیه رو تنظیم کردم و باید کار تایپ رو شروع کنم. باید از هر فرصتی برای تایپ استفاده کنم. ولی خودمونیم کتاب نوشتن واقعا سخته. شاید هم من بار اولم هستش و اینطوری به نظرم میاد. به هر حال باید هم مطالب رو از قلم نیندازم که بعدا بگم کاش این رو هم مینوشتم و هم باید بتونم مطلب رو جمع و جورش کنم. فعلا که همه چیز پراکنده است
تازه معلوم هم نیست در آخر اصلا چطوری ازش استقبال بشه. گرچه زیاد به فکر استقبالش نیستم و انتظار ندارم کتاب اولم زیاد فروش بره. به هر حال باید از یک جایی شروع کرد. از حالا در فکر ایجاد سایتی برای کتاب و ثبت نظر خوانندگان و اینجور چیزا هستم. اگر بتونم از طریق همون سایت خودم این کار رو بکنم خیلی بهتر خواهد بود.

در خصوص دوره های اینترنتی که خانم پرتو سوال فرموده اند باید عرض کنم که این دوره ها (که فقط یکیش برگزار شد) توسط سایت blackboard.com پیاده سازی شد که اون زمان(یعنی چند ماه پیش) سالیانه 250 دلار هزینه داشت و من با استفاده از فرصت 30 روزه رایگان این دوره رو برگزار کردم
الان که هزینه سالیانه اش شده تقریبا 430 دلار!! و از عهده من دانشجو خارج هستش
برادرم تو دانشگاه آخن از نرم افزار Ilias که ظاهرا Opensource و رایگان هم هست استفاده میکنن که متاسفانه نیاز به کارهایی برای نصبش هست که از عهده توان فنی و دانش من خارج هستش.
فعلا همینطوری موندم که یک راه حل مطلوب تری پیدا کنم

کار فروشگاه الکترونیکی هم تا اینجا مشکلی نداره. با سرویس پرداخت قرار داد رو این هفته بستم. اصلا دلم نمیخواد یک فروشگاه حرفه ای مثل آنچه برای محصولات شرکتم طراحی و پیاده کردم رو ایجاد کنم. باید خیلی خیلی ساده باشه چون آخه چیزی هم برای فروش ندارم. چند تا کتاب خودم که تازه اگر کسی بخواد بخره 🙂 ولی سرویسی که براش در نظر گرفتم تحویل از طریق پست و پرداخت الکترونیکی رو شامل میشه. در عین حال زیاد هم پیچیده نیست.
فکر کنم تا آخر ماه تقریبا عملیاتی بشه. میمونه تست کردن چند تا صفحه برای درج نظر خوانندگان و رتبه دهی و اینجور چیزای ساده ولی مفید

بالاخره بعد از چند روز فرصت كردم تا بيام و اينجا بنويسم
هفته گذشته يكي از پرترافيك ترين هفته هايي بود كه داشتم. موضوع از اين قراره كه روز دوشنبه ساعت 5 جلسه معارفه دانشكده مديريت سازمان مديريت صنعتي برگزار شد. در اون جلسه اطلاعاتي درمورد دانشكده و برنامه هاي درسي و غيره به ما داده شد.
وقتي به ما گفته شد كه از فردا كلاسها شروع ميشه همه ما به نوعي شوكه شديم. براي اينكه قبلا گفته بودند يك هفته بعد كلاسها شروع ميشه
از طرفي چون مصادف بود با آخرين ساعات كاري روز دوشنبه عملا كاري رو نميتونستيم در مورد برنامه هاي كاري روز سه شنبه و چهارشنبه و پنجشنبه كه كلاس داشتيم صورت بديم. براي همين بلافاصله بعد از جلسه به شركت برگشتم و كارها رو راست و ريست كردم و با يادداشت به منشي ام گفتم كه نخواهم بود و چه كارهايي را انجام دهد.
به هر حال در اين ايام خجسته با مباركي و ميمنت و با توكل بر خداوند متعال كلاسهاي ما شروع شد و من ادامه تحصيلات دانشگاهي را آغاز كردم.
شايد هرگز نتوانم شادي و انرژي ناشي از اينكه دارم ادامه رشته مديريتم را در رشته اي كه به نوعي برترين رشته مديريت در سطح دنيا هستش رو اتفاقا در يكي از تخصصي ترين مراكز مديريتي كشورم يعني سازمان مديريت صنعتي ادامه ميدهم رو بيان كنم.
با اينكه روزهاي پر ترافيك و پر دردسري رو پشت سر گذاشتم ولي به قدري شادي اين اتفاق در من انرژي و نيروي تحرك و جواني ايجاد كرده است كه نه تنها اصلا خسته نيستم بلكه فكر ميكنم ذهنم داره تيز تر ميشه.
امروز بايد برنامه ريزي دقيقي را براي مطالعه بيشتر و نيز آغاز نوشتن براي كتابي كه در نظر دارم چاپش كنم انجام بدم. از طرفي برايم خيلي مهمه كه بتونم روي انجام درست وظايف توسط كاركنانم حساب كنم. البته اتفاق شيرين و تلخي برايم روز چهارشنبه افتاد كه اميدم را بيشتر كرد.
روز چهارشنبه بعد از اينكه كلاسمون تموم شد به شركت آمدم. ديدم دو پاكت كه هر كدام محتوي يك نامه شكايت از دو تن از كاركنان برجسته من بود روي ميزم قرار داشت.
خلاصه شكايت آنها اين بود كه پرسنل نسبت به ميزان حقوقي كه ميگيرند براي اين شركت دلسوز نيستند. حتي يكي از آنها از من خواسته بود در وبلاگم بنويسم كه : شما كيلويي حقوق و مسئوليت ميدهيد بدون اينكه ذره اي در فكر عواقب كارهايتان باشيد.
گرچه هر دو نامه ناشي از برخي سو تفاهمات بود و با عصبانيت هم نوشته شده بودند ولي هر دو شامل نكات مثبت بسياري بودند و آن چه من در بطن اين نامه هاي تند و تيز ديدم ميزان شدت دلسوزي كاركنانم به شركتشان بود.
در اولين فرصت از هر دو خواستم بيايند و با من صحبت كنند. خوشبختانه فكر ميكنم به آنها ثابت شد كه سو تفاهم شده است. موضوع سو تفاهم هم از اين قرار بود كه در پي اعلام عدم رضايت يكي از پرسنل در ارزيابي رضايت شغلي سه ماهه اي كه در آن هستيم مسئول اين كار براي اطمينان از كم بودن حقوق اين فرد از واحد مالي اطلاعات حقوق دريافتي همه پرسنل رو خواسته بود و او هم آنها را در اختيارش قرار داده بود. من مسئول مالي را به خاطر افشاي اين اطلاعات توبيخ كردم و او نيز از اين موضوع ناراحت بود كه چرا وقتي براي رفع مشكل شركت كاري را از روي دلسوزي انجام داده است توبيخ شده است. مسئول رسيدگي به شكايات نيز از اين ناراحت بود كه آيا او كه بايد به مشكل حقوق و در آمد پرسنل رسيدگي كند حق ندارد اين اطلاعات را بداند؟ و نيز چرا برخي از پرسنل حقوقشان اينقدر بالا است در حاليكه كاري كه انجام ميدهند را فرد ديگري ميتواند با حقوق كمتري انجام دهد
در جلسه اي كه با حضور هر دو برگزار شد توضيح دادم كه اعتراض من به افشاي اطلاعات به اين دليل نيست كه او نميبايست به اين اطلاعات دست مي يافت بلكه براي رسيدگي بهتر به اين شكايت دسترسي به اين اطلاعات ضروري هم بوده است بلكه مسئول مالي نبايد بدون فيلتر اين اطلاعات را در اختيار هر يك از پرسنل قرار دهد. تقريبا هر دو قانع شدند (شايد چاره ديگري هم نداشتند!!) ‌و از همه مهمتر اينكه سو تفاهمات رفع شد. چرا كه هر دو برايم اهميت دارند و از افرادي هستند كه از حالا آينده شركت را بر روي دوش آنها ميبينم.
در خصوص وضعيت حقوق و دستمزد و تفاوتها وقتي توضيح دادم كه حقوق با توجه به وضعيت شغلي و ميزان مسئوليت و سابقه و وضعيت معيشت خانواده و تعداد افراد تحت تكفل تنظيم شده است قانع شدند ولي در چهره هر دو ديدم كه از اينكه افراد اين را نميدانند و ناراضي هستند تاسف ميخوردند
بعد از اينكه احساس كردم هر دو توجيح شدند و ميتوانند به خوبي گذشته كارشان را ادامه دهند جلسه را خاتمه دادم و بلافاصله جلسه ديگري با افرادي كه اظهار نارضايتي از حقوقشان كرده بودند ترتيب دادم ولي آنها را توجيح نكردم. بلكه اتمام حجت كردم كه حقوقشان طي چه ضوابطي پرداخت ميگردد و اگر كسي ناراضي است و انتخاب بهتري نيز دارد در ترك شركت دريغ نكند.
اين جلسه فقط نيم ساعت طول كشيد و من بلافاصله بايد خودم را براي استقبال از همسرم به فرودگاه ميرسوندم. از خوشبختي شب هم عروسي دعوت بوديم در برج سفيد. وقتي از آخرين طبقه به خيابان پاسداران نگاه ميكردم با خودم فكر كردم واقعا برج با 110 طبقه يعني چه؟ و ويران شدن دو برج با اين عظمت و البته پهنا واقعا چيست؟ قطعا فيلمهاي تلوزيوني حادثه يازدهم سپتامبر نميتوانست بزرگي واقعي همه فاجعه را آن طور كه هست منتقل نمايد
در هر صورت پنج شنبه هم با اطلاعات به روز و جامع جناب آقاي دكتر رحيميان يكي از استادان برجسته دانشكده ما كه در آمريكا تحصيل فرموده اند آشنا شدم و ايشان ما را با شخصيت تام پيترز آشنا نمودند. فردي كه هزينه حضور در كنفرانسهاي يك روزه اش 2500 دلار است.
بعد از ديدن سايتش با خودم فكر كردم چرا ما در ايران امثال او را نداريم؟ مگر ما كم داريم مديران و دانشمندان با تجربه و دانشمندي كه به هر حال حرفي براي گفتن دارند؟ مشكل در كجاست؟ آيا واقعا دچار خود كم بيني هستيم؟ يا اينكه سختمان مي آيد دانشمان را با ديگران تقسيم كنيم؟ مثلا امثال جناب دكتر رحيميان چرا نبايد در زمينه تحصص خود حداقل در ايران (منطقه را نميگويم) مطرح باشد و انديشه هايش و دانشش نشر پيدا كنند؟
واقعا به نظر شما مشكل كجاست كه ما در ايران با اينكه در كار فردي خيلي بهتر از كار تيمي عمل ميكنيم ولي بيشتر شركتهايمان را مطرح ميكنيم تا افرادمان؟
ديشب ترتيب يك گروه در ياهو را براي بچه هاي همكلاسيمان دادم كه در اولين جلسه برايشان آنرا توضيح خواهم داد